Terapia z udziałem psów-metody pracy, problemy, informatorium dziedzinowe

Majka · Wysłany: Sob 1:26, 31 Mar 2007 Temat postu: Człowiek w hospicjum

Od dłuższego czasu zastanawia mnie jedna rzecz. Jak radzą sobie osoby, chodzące do hospicjum ze związanymi z tym emocjami.
Świadomość teo że idziemy do człowieka, którego możemy już nastepnym razem nie zobaczyć jest obcjążająca i każdy przeżywa to inaczej. Jeden całkowitym wyparciem, inny odreagowaniem zaraz po wizycie.
Ale zostaje to coś, gdzieś , podświadomie, niejako bez naszej zgody , głeboko.Czy zdarza się wam, nagle po jakimś czasie, że powracają twarze ludzi których spotykaliście. Gesty, slowa, sytuacje. Jak sobie z tym dajecie rade, co robicie aby nie popasc w zalamanie.?
Jak radzicie sobie z bezradnością, ktora się pojawia w odpowiedzi na chorobe i śmierć.

lewka

Mamy prawo do indywidualnych trudności.
To o czym piszesz dotyka mnie w przypadku moich bliskich, którzy odeszli. Czasami bardzo tęsknie. Nie lubie chodzić na cmentarz. Nie lubie patrzeć na tabliczki z imieniem i nazwiskiem osoby, która kiedyś żyła i była dla mnie bardzo bardzo wazna. Znam wiele osób, którym częste wizyty na cmentarzu bardzo pomagaja. Dla których takie wizyty sa swoistym podtrzymaniem kontaktu.
Indywidualne trudności i indywidualne sposoby radzenia sobie z nimi.
W hospicjum jest troszeczke inaczej.
Jestem tam, aby towarzyszyć w umieraniu. Jestem tam, aby realizowac pewne cele. sposobem jest zrozumienie i poznanie zasad opieki hospicyjnej.
Taką zasadą jest własnie akceptacja nieuchronności śmierci.
Podobnie z lękiem - nie jest możliwe zwalczyć lęk( przed własną śmiercią, przed śmiercią innego człowieka)- mozna go zaakceptować.
Bezsilność tak samo, jedyne co mogę zrobić to ją zaakceptować.
Powiedzieć sobie: wobec śmierci, nieuleczalnej choroby jestem bezsilna.
Sposoby radzenia zależą także od światopoglądu.
Ja jestem osobą wierzacą i dlatego o tych ludziach , których poznałam w hospicjum, a którzy odeszli , pamietam w modlitwie.

MamaAga

Chyba nikt z nas nie radzi sobie z bezradnoscią wobec śmierci, i każdy przeżywa śmierć osoby którą znał nawet jęśli jest to pacjent którego widział tylko raz. Ale to według mnie swiadczy tylko o tym, że jesteśmy ludzmi wrażliwymi, że umiemy współczuć, i że nadajemy sie do tej pracy bo nie podchodzimy do ludzi jak do przedmiotów. Może to dziwne, ale ja uważam, ze nie powinno się zapomninać o śmierci będąc w hospicjium, trzeba kazdą wizyte u pacjenta traktować jak jego ostatnia. I tzreba pamietać o tym że przecież jesteśmy tam po to żeby nieść radość, żeby zapomnieli na chwilke o swojej chorobie zeby uśmiechneli się szczerze, i żeby poprstu byli szczęśliwi.

lewka

Witaj MamoAgo na naszym forum. Bardzo się cieszę, ze do nas dołączyłaś.
Napisz bardzo prosze troche więcej o Twoich wizytach w hospicjum.
Od kiedy odwiedzasz hospicjum, czy są to wizyty regularne, jak układa się współpraca z pracownikami hospicjum itp.itd.

MamaAga

Jak pisałam ja dopiero sie uczę co to znaczy być dogoterapeutą wiec moje wizyty nie są regularne, tak około raz w miesiacu, współpraca z pracownikami układa się dobrze moze dlatego, że ja pracując w firmie farmaceutycznej znam wielu lekarzy a ich rekomaendacje pozwalaja otworzyć niejedne drzwi. Wiadomo zdarzaja się osoby które uwazaja ze miejsce psa jest w budzie, i nie da sie ich przekonać do innym metod leczenia, ale tych na szczescie jest mało Very Happy

lewka

Powtórze jeszcze raz, ze bardzo się ciesze, że do nas trafiłaś na forum. Licze na wymianę doświadczeń. Tak naprawdę wszyscy się dopiero uczymy, zajecia z udziałem psów w hospicjach to cały czas pionierska działalność. Wraz z innymi wolontariuszami i psami z naszej fundacji odwiedzamy hospicjum onkologiczne od ponad roku.
Przed nami (mam nadzieję, ze dojdzie do skutku) pierwsza wizyta kota w hospicjum. Mam nadzieję, ze kot na stałe dołączy do załogi i rozpoczniemy także regularne kocie wizyty.

Hekatte

W Meinheim, w Osrodku Hospicyjnym dla doroslych na stale mieszkal sobie kot o wdziecznym imieniu Gustaw. Kot trafil do osrodka przez zupelny przypadek. W torbie jednej z pracujacych tu pan. Jeszcze jako maly kociak zaprzyjaznil sie z jedna z pensjonariuszek, u ktorej spal na lozku, a gdy przychodzila rodzina ewakulowal sie pod lozko, aby wyjsc po ich wizycie. Kiedy jego przyjaciolka odeszla, kot trafil do pokoju obok, do pewnej pani ktora cale zycie nienawidzila kotow. I to od niej dostal swoje imie. Po Gustawie zostaly w osrodku zdjecia i wspomnienia personelu, za to na jego miejsce pojawily sie Gustaw Junior i Gata, rodzenstwo kotow, jednego z pensjonariuszy. Koty mieszkaja tu na stale i sa czescia zycia chorych. Kiedy przychodze do pacjentow aby ich troche usprawnic, oba koty bacznie patrza mi na rece. I powiem wam szczerze , ze bardzo sie staram dobrze wypasc w ich oczach.

lewka

Znam dobrze to uważne kocie spojrzenie Smile

Kot rezydent w hospicjum czy w domu opieki to moim zdaniem najlepsze rozwiazanie.
W "naszym" hospicjum odbyła sie pierwsza kocia wizyta. Była to wizyta, która pozwoliła na wyciagniecie wniosków i zaplanowanie dalszych juz regularnych kocich wizyt.
Nasze hospicjum odwiedza też dziki "wolontariusz". Podchodzi do drzwi tarasu gdzie czeka na jedzenie. To drobna czarno-biała kotka. Jestem bardzo ciekawa czy kotka zadomowi sie na stałe Smile

Hekatte

O to bardzo ciekawe. A ta kocina ma jakas opieke ze strony Hospicjum, jakis domek ocieplony, wszak zima idzie.
Z kotami "przybyszami" w hospicjach bywa bardzo roznie. Z jednej strony moga zostac rezydentami nie wychodzacymi, z drugiej zas moga byc to koty w otoczeniu. Takie ktore nie wchodza na teren osrodka.
Koty w Meinheim sa rezydentami stacjonarnymi, pozbawionymi meskosci i kobiecosci, sa nad wyraz zadbane, pod kontrola weterynaryjna i maja swojego stalego opiekuna (choc kazdy pensjonariusz uwaza ze to on jest wybrancem kociego losu i poczuwa sie za wlasciciela). Dzieki temu koty waza okolo 8 kg kazdy. Wink

No coz, czego nie robi sie z milosci. To dziala w obie strony. Pensjonariusze przekarmiaja koty, a te nigdy nie odmawiaja przyjmowania smaczkow-jak by to wygladalo.;0
Pozdrawiam
PIOTR