Terapia z udziałem psów-metody pracy, problemy, informatorium dziedzinowe

Hekatte

Przypomniałem sobie pewiem scenariusz pracy na pamięć krótkotrwałą z pacjentami chorymi na Alzheimera w stadium głębokim.
Może wyjaśnie co to znaczy dla osoby ktora ma pierwszy raz do czynienia z takim pacjentem.
Pacjent taki posiada problemy z zapamietywaniem wyrazów na określenie przedmiotów, na okreśłenie czynności. Największe problemy sprawiają mu : okreslenie czynności wlasnych i częsci ciała. Na tym etapie pacjenci zapominają w ciągu kilku minut to co miało miejsce przed chwilą.
Ci włąśnie pacjenci mają często problem z agresywnym zachowaniem wynikającym nie z cech charakteru a jedynie z poczucia frustracji i niepewności. To co dla nas jest jasne i zrozumiałe jak np. nacisnięcie klamki powoduje otwarcie drzwi, dla nich jest już czymś irracjonalnym.
I tu płynnie przechodzę do zajęć z psem które miały miejsce z pacjentami na oddziale psychiatrycznym z Alzheimerem w Ośrodku w Bergensen w Niemczech (dośc często będe powoływał się na ten właśnie ośrodek, gdyż tam spędziłem więszośc swojego pęknego okresu w życiu- terapii z psami).
Dwa psy z grupy terapeutycznej , wraz ze swoimi przewodnikami dojezdzali z Kolonii dwa razy w tygodniu na 30 minutowe zajecia z 5 pacjentami.
Psy ubrane były w sakwy.Kazda sakwa zawierala srodki podrtawowej higieny psa + identyfikator psa. Przed wejsciem na sale terapeutyczno-rehabilitacyjna, bo tam było wyznaczone miejsce na zajęcia (zmywalna podłoga, mała ilość mebli-tylko niezbedne krzesła z "bezsiniakowymi" rogami, ściany pomalowane farbą zmywalna na sucho), psy ubierane były w odmienne kolory. Jeden pies = jeden kolor. Taki sam kolor miały kartki samoprzylepne z napisami czesci ciala psa.
Obklejony pies, (mała ilośc kartek, oznaczająca tylko najważniejsze czesci ciala) wchodził na salę.
Wolontariusze przedstawiali psa bardzo krótka, ale pełną informacją typu: To jest Borys, kolor czerwony, był cztery dni temu tez jako kolor czerwony.
Mamy tu cztery informacje. Trzy stałe i jedna zmienną.
Ktos zapyta po co te kartki.
Otoz zadaniem pacjenta bylo przyklejenie odpowiedniej kartki na odpowiedniej czesci swojego ciala. I tu wchodzi zakres pamięci krótkotrwałej. Zapamiętanie małej ilości częsci ciała psa, systematyzuje w pewien sposób wiedze do zapamiętania. Jednoczesnie nawet jesli pacjent "zapomni" gdzie kartka była, wolontariusz naprowadza pacjenta poprzez rozmowe skojarzeniową.
Zauwazylem ze wolontaiusze wydawali psom komendy gestem, te zmieniały pozycje wobec pacjenta. Okreslenie stron, kierunkow to tylko dodatkowe elementy tego cwiczenia. Najwiecej trudnosci sprawialo jednak tym pacjentom nie okreslenie stron w schemacie wlasnego ciala ale okreslenie tych samych czesci ciala u drugiego psa, oznaczonego innym kolorem. Ta sama konczyna nie byla juz nazywana tak samo-noga nie była oklejana kartka z napisem noga. Procentowo wychodziło, że to właśnie kończyny sprawialy pacjentom najwiecej problemow. Nie mieli trudnosci z glowa, szyja czy dłonia co z nogami.
Zajecia w parach to juz odrebny temat, gdyz kwestja dotykowa u tych pacjentow to istna droga przez męke. Przynajmniej ta grupa miala z tym ogromny problem. Naklejenie drugiemu pacjentowi kartki na reke (z napisem reka) musialo odbywac sie przy pomocy wolontariuszy. Strach przed dotykiem, jaki widzialem na twarzach tych podopiecznych, był naprawde duzy. Nie wiem czym to jest uwarunkowane.
Zajecia powtarzane co tydzien z malymi elementami nowymi, mialy za zadanie poprawe pamieci krótkotrwalej praktycznej.
Jak sie okazalo kolory zastepowane byly cyframi. Cyfry pomagaly .....wykonywac czeynnosci w odpowiedniej kolejnosci.
Takie bylo zamierzenie programu.
Oczywiscie podane tu przezemnie informacje sa nie pelne bo: nie podalem wieku pacjentow, dlugosci pobytu w osrodku, czasu jaki uplynol od zdjagnozowania choroby, umiejetnosci wstecznych i stanu ogolnego zdrowia. Program Pamieci krótkotrwalej napisany zostal dla tej konkretenej grupy. Prowadzony był przez 6 miesiecy, w ścisle okreslonych godzinach, niejako rytuał. Zawsze te same osoby i te same psy, przychodziły do tej samej sali.
To co Majka tak ładnie nazwała " przytrzymanie społeczne" tych podopiecznych trwało znacznie dłuzej niz u pacjentów tradycyjnych. Tylko ze ta grupa miała w przeszłosci zwierzęta. To równiez jest element wpływajacy na postep choroby i jej proces opózniania.
Jak podaje podręcznik AAT-Animals in Hospital, piszac program grupowy (dla malej grupy) ludzi z Alzheimerem, nalezy uwzględnić wszystko to co w życiu pacjenta miało wydźwięk pozytywny, rozwijający lub sporawiający mu radośc. Umiejętnośc wplecienia tego właśnie, pozytywnego aspektu życia pajenta w program terapeutyczny z udzialem zwierząt to 45 % sukcesu. reszta to realizacja programu i jego ewaluacja oraz konsultacja z terapeuta prowadzacym.
To tyle , na szybciutko. Jak odszukam tresc programu to przetlumacze go i wrzuce na liste.
Piotr